Birkaç yıl önce katıldığım bir toplantıda görüştüğümüz Davranış Bilimleri Uzmanı Levent Sevinç, büyük şirketlerde çalışan bin 895 kişi ile görüşerek Türk çalışanının duygusal zekâsını ortaya koyan bir çalışma hakkında bilgi vermişti. Sevinç, Türk çalışanları için hazırladığı norm çalışmanın sonuçlarını daha sonra ABD’li çalışanların verileriyle karşılaştırdı. Buna göre Türkler bir işi üstlendiğinde o işi bitirmek için kendine Amerikalılardan daha fazla güveniyor. Ancak Amerikalılara göre işyeri içerisindeki güç dengelerinin farkına varma konusunda daha zayıf kalıyor. Amerikalı işgörenler iş ortamındaki değişikliklere daha kolay adapte olup takım olarak daha başarılı olacağına inanırken, Türk işgörenler ekip halinde değil birey olarak daha başarılı olacağını düşünüyor. Yani EKİP RUHU bizde yok… En büyük eksikliğimizde bu olsa gerek.
Bendeniz çok çok nadir maç seyrederim ama maç sonrası eleştirileri ise mecburi olarakJ) sık sık dinliyorum…Maç bitiminde hemen söylenen ilk sözler nedir hatırlayın bakalım? Abi ya pas vermedi, abi ya taaaaa kaleden öbür kaleye topu ayağından kimseye vermedi, şahsi oynadı… Ya da, abi adamda ekip ruhu yok ki…
Evet, bizde ekip ruhu yok… Çağırıyoruz çağırıyoruz bu ruh nereye gittiyse gelmiyor bir türlü, trafiğe mi takıldı nedir? Gerçi yok diyoruz ama bu ruh galiba bir geliyor bir gidiyor, bir zamanların idare lambası gibi, gazı görünce yanıyor, gaz gidince (motivasyon) ruh da gidiyor. Canımız isteyince ruhu çağırıyoruz ama yorulunca ruh bakıyor halimize geri gidiyor sanırımJ)
Efendim, bu kadar latifeden sonra hemen Kuran’a bakalım Allah C.C insanı nasıl tarif ediyor. İnsanı tarif edersek eğer bunu en iyi bizi yaratan Allah C.C biliyor. Bakın ne diyor: “Gerçekten, insan, ‘bencil ve haris’ olarak yaratıldı. Kendisine bir şer (kötülük) dokunduğu zaman feryadı basar. Ona bir hayır dokunduğunda engelleyici olur (veya cimrilik eder). (Mearic Suresi, 19-21) Kısaca bizde EKİP RUHU YOK ama ne var…Eksik olsun bencillik var. ..
Bizde olmayanlar
“Yönetimde Başarı İçin Altın Kuralla adlı kitabın yazarı Dr. Mustafa Gümüş’ten bir alıntı yaparak devam etmek istiyorum. Bazı önerileri var bizde olmayanları söylüyor: “
Ekibin dikkati ortak hedefe yöneltilerek, birlik ruhu aşılanmalıdır. İnsanlara kendi işlerini yaparken birbirlerini de desteklemeleri gerektiği söylenmeli, takım çalışması desteklenmelidir.”
Tüm tasavvuf kitapları der ki benlikten uzak durun…Hatta geri de dur yine önde olursun…Ama bunu pek yapamıyoruz galiba. Konuşmalarımızda işe başlarken hep deriz ki arkadaşlar ! ben, sen gibi değil, biz, siz, bizim gibi tabirler kullanalım… Ama başarı geldikten sonra herkes kendisine bu başarıdan bir pay almak için ufak ufak ekipten uzaklaşmaya başlar…
Peki, hatalarımız neymiş, Gümüş bu hatalarımızı da şöyle özetliyor: ” İnsanları katılmaya ikna etmeli, emir vermemeli, onlarla konuşmalı, kalplerini kazanmalıdır. Ekip toplantılarında özellikle başarılı olanların haklarını vermeli, ama aralarında gözde insanlar olmamalıdır. Ekibe teşekkür etmeyi ve onların başarılarını tepe yöneticilerine olduğu gibi aktarmayı ihmal etmemelidir.”
Yazı uzayacak ama bir kısa hikaye ile bitirmek istiyorum… Adam, ahirete intikal etmiş ve sorgu sualden sonra demişler ki senin hiç mi iyiliğin yok hatırla bakalım? .Bu halinle cennet zor görünüyor. Onu bulursan seni cennete göndereceğiz..(Bu hikayedir haa ona göre öle geleni cennete göndermiyorlar) Adam da düşünmüş düşünmüş hayatı boyunca hep bencilce yaşadığı için hiçbir iyilik hatırına gelmemiş…Sonra birden hatırlamış buldum demiş, buldum…Bir örümcek ağı gördüm onun bozulmamasını sağlamıştım, örümceğe eziyet etmedim..Demiş…Melekler de demişler ki iyi tamam peki hadi tutun o örümcek ağına gir cennete…Adam sevine sevine ağa yapışmış…Ama o da ne …Orada bekleyen başkaları da yapışmamış mı ağa, bizde cennete girelim diye…Adam kendini kurtarmanın derdinde onları aşağıya itmiş…itmiş ama bu da onun sonu olmuş…Kendisi de düşmüş…Melekler ah demişler ah…Bari burada bencillik yapmasaydı o ağ onların hepsini taşıyacaktı…
Evet Allah hepimizin içinde bulunan benlik ve bencillikten kurtarsın inşallah..